Top 10 τραγούδια του Peter Green
Πολύ πριν οι φήμες τους μετατρέψουν σε αμερικανικούς σούπερ σταρ, οι Fleetwood Mac ήταν βρετανική μπλουζ μπάντα με επικεφαλής την κιθαρίστα Peter Green. Αυτά είναι τα κορυφαία 10 καλύτερα τραγούδια από την πρώτη εποχή τους
Υπάρχουν δύο ξεχωριστές εποχές Fleetwood Mac. Το ένα είναι η εξαιρετικά επιτυχημένη, συνεχιζόμενη έκδοση του Buckingham / Nicks. Πριν από αυτό, όμως, υπήρχε το πρώτο line-up, το Fleetwood Mac του Peter Green. Αυτό διήρκεσε από το 1967-70, μια περίοδο κατά την οποία το συγκρότημα θεωρήθηκε ως προεξέχοντα blues rockers. Και ηχογράφησαν μερικά ανεξίτηλα κομμάτια. Εδώ είναι τα καλύτερα.
10) Need Your Love So Bad (1968)
Ένα επιτυχημένο single για τους Mac, φτάνοντας στο No.31 στο chart του Ηνωμένου Βασιλείου, αυτό το εξώφυλλο του τραγουδιού Little Willie John είναι ήρεμο και κομψό, και παρέχει μια πρώιμη βιτρίνα όχι μόνο της λαμπρότητας της κιθάρας του Peter Green, αλλά και του βάθους του φωνητικές ικανότητες.
9) Stop Messin’ Around (1968)
Ένα πρωτότυπο Peter Green κομμάτι, αυτό εμφανίστηκε στο άλμπουμ Mr Wonderful. Παρόλο που έχει πολλά κοινά με τόσα πολλά άλλα βρετανικά μπλουζ τραγούδια της εποχής, αυτό που κάνει το Stop Messin ‘Around να ξεχωρίζει είναι η καθαρή ευφορία και το βάθος της μουσικής. Το συγκρότημα ακούγεται πραγματικά σαν να συνδέεται με τον αμερικανικό βαθύ νότο.
8) Searching For Madge (1969)
Γράφτηκε από τον μπασίστα John McVie, το κομμάτι μπορεί να ξεκινήσει ως ένα φαινομενικά απλό τραγούδι μπλουζ, αλλά γρήγορα μετατρέπεται σε μια πιο ψυχεδελική ρουτίνα. Όχι μόνο ο Peter Green και ο Danny Kirwan παίζουν κάποια σημαντικά κομμάτια κιθάρας, αλλά και τα ντράμς του Mick Fleerwood είναι εξαιρετικά. Είναι ένα εντυπωσιακό και σχεδόν ελεύθερο όργανο.
7) Shake Your Moneymaker (1968)
Ένα τρελό τραγούδι μέσα από το τραγούδι Elmore James, με τον Jeremy Spencer να κάνει μια καλή δουλειά στα φωνητικά. Η μπάντα περνάει μέσα από αυτό με πολλή ενέργεια, αλλά ενώ δεν χάνουν ποτέ σεβασμό για τη σύνθεση της σύνθεσης, ωστόσο οι τέσσερις προσθέτουν επίσης στη δική τους αίσθηση του χαρακτήρα και της δυναμικής.
6) Rattlesnake Shake (1969)
Ο Green κάποτε παραδέχτηκε ότι αυτό το τραγούδι από το Then Play On αφορούσε τον αυνανισμό – λοιπόν, ο τίτλος το δίνει! Μια επιβλητική αναπαράσταση του τι έκανε καλύτερα η μπάντα – μουσικά, δηλαδή – έχει αρκετές ευκαιρίες για τους μουσικούς να συμμετάσχουν σε εκτεταμένα Jam Sections. Αλλά η έκδοση του στούντιο είναι σφιχτή, ρυθμική και διασκεδαστική.
5) Black Magic Woman (1968)
Ναι, στους περισσότερους ανθρώπους αυτό είναι πιο αναγνωρίσιμο ως τραγούδι Santana, γιατί είχαν το μεγαλύτερο χτύπημα με αυτό. Αλλά το πρωτότυπο Fleetwood Mac έχει όλα τα εμπορικά σήματα που κάνουν τη Black Magic Woman κλασική. Το chiming, κοντά στο λατινικό shuffle αντισταθμίζει την τυπικά συνθετική μπλουζ. Ο συνδυασμός είναι εμπνευσμένος.
4) Albatross (1968)
Ένα instrumental single που ξεπέρασε τα βρετανικά charts, αυτό είναι ένα λαμπρό παράδειγμα για το πώς ο Green και ο Kirwan συμπλήρωσαν ο ένας τον άλλον. Μεγαλοπρεπές, στοιχειωμένο, πραγματικά ενέπνευσε τους Beatles Sun King και διατηρεί τη δύναμή του να σας μεταφέρει. Ένα από τα σπουδαία ροκ όργανα, η επίδραση είναι απαράμιλλη.
3) Man Of The World (1969)
Ένα από τα πιο αποτρόπαια και στοιχειωμένα τραγούδια της εποχής του Peter Green, είναι μια ιστορία λαχτάρα. Πρόκειται για κάποιον που πιστεύει ότι έχει τα πάντα, εκτός από ό, τι θέλει περισσότερο: έναν σύντροφο. Ο Green αποδίδει τα φωνητικά με μια αργή αίσθηση κενού, η οποία τονίζεται από τη χαμηλή, συμπαθητική ευγένεια της μπάντας
2) Oh Well (1969)
Αυτό είναι δύο τραγούδια σε ένα. Το πρώτο μέρος είναι μια προπόνηση υψηλής ταχύτητας blues με φωνητικά, ενώ το δεύτερο είναι μια πιο κλασικά εμπνευσμένη οργάνωση. Το άνοιγμα του τμήματος είναι αρκετά βαρύ για να είναι πρωτότυπο μέταλλο και έχει κάποια riffage που αναβοσβήνουν από τους Green και Kirwan. Το τελευταίο είναι πιο ευμετάβλητο. Ο συνδυασμός, ωστόσο, είναι εμπνευσμένος.
1) Green Manalishi (With The Two-Prong Crown) (1969)
Αυτό είναι από τα τελευταία τραγούδια που έγραψε ο Green πριν εγκαταλείψει το συγκρότημα. Ένα επίμονο riff φέρνει το ρυθμό, ενώ ο Green θρηνεί τους σχεδόν αδιαπέρατους στίχους. Εκείνη την εποχή, έπαιρνε πολύ οξύ, αλλά πάντα υποστήριζε ότι αφορούσε τα κακά του χρήματος. Αργότερα διασκευασμένο από τους Judas Priest, είναι μια αξέχαστη γέφυρα ανάμεσα σε blues, psychedelia και metal.
Μπορείτε να βρείτε περισσότερη μουσική των Fleetwood Mac στα παρακάτω κανάλια: